duska90

[@żmijka]

"MOTYLE" Gdzie jesteście, okrutne motyle, Pawie oczy, żałobniki, admirały, Fruwające kwiaty i robaki, Wytarzane w czarodziejskim pyle, Który nocą ze skrzydeł strząsały Obłąkane, rozśpiewane ptaki! Przecież dawniej bywało was tyle, Kiedy byłem szalony i mały, I goniłem was w pożodze białej Z zadartymi, ślepymi oczyma, Nakłuwałem was żywcem na szpile, Wy, okrutne arabskie motyle, Jaka wiedźma w uwięzi was trzyma? O, na łące w złote dni gorące Drgał i skakał pęd dzikiej obławy, A gdy siatka zielona spadała Na splątane jadowite trawy, To pod merlą biło-trzepotało Me schwytane serce fruwające I jak motyl z rąk się wymykało. Czarne cętki, zielone obwódki, Wycinanki, jaskółcze ogony, Purpurowe i pomarańczowe Gąsienice w puszce, szpilki, trutki, Myśli jasne - wody kolorowe - Pył roztarty - eteryczne zgony! O, chaosie! O, barwne miliony! Śnie najdroższy i tak bardzo krótki! - Gdy mnie ciemne wino otumani, Gdy upiorna księżna ocygani Srebrnym sierpem na sierpniowym niebie, Wyjdę wtedy na łąkę cichaczem I przywołam was dziecięcym płaczem Do siebie. Przyfruniecie, opadniecie w bezsile, Trupie główki, ostatnie motyle... Tuwim Julian

[@żmijka]

"W mojej ojczyźnie" W mojej ojczyźnie, do której nie wrócę, Jest takie leśne jezioro ogromne, Chmury szerokie, rozdarte, cudowne Pamiętam, kiedy wzrok za siebie rzucę. I płytkich wód szept w jakimś mroku ciemnym, I dno, na którym są trawy cierniste, Mew czarnych krzyk, zachodów zimnych czerwień, Cyranek świsty w górze porywiste. Śpi w niebie moim to jezioro cierni. Pochylam się i widzę tam na dnie Blask mego życia. I to, co straszy mnie, Jest tam, nim śmierć mój kształt na wieki spełni. Miłosz Czesław

[delfinka]

Portret kobiecy
Musi być do wyboru,
Zmieniać się, żeby tylko nic się nie zmieniło.
To łatwe, niemożliwe, trudne, warte próby.
Oczy ma, jeśli trzeba, raz modre, raz szare,
Czarne, wesołe, bez powodu pełne łez.
Śpi z nim jak pierwsza z brzegu, jedyna na świecie.
Urodzi mu czworo dzieci, żadnych dzieci, jedno.
Naiwna, ale najlepiej doradzi.
Słaba, ale udźwignie.
Nie ma głowy na karku, to będzie ją miała.
Czyta Jaspera i pisma kobiece.
Nie wie po co ta śrubka i zbuduje most.
Młoda, jak zwykle młoda, ciągle jeszcze młoda.
Trzyma w rękach wróbelka ze złamanym skrzydłem,
własne pieniądze na podróż daleką i długą,
tasak do mięsa, kompres i kieliszek czystej.
Dokąd tak biegnie, czy nie jest zmęczona.
Ależ nie, tylko trochę, bardzo, nic nie szkodzi.
Albo go kocha albo się uparła.
Na dobre, na niedobre i na litość boską.

[sweryd]

„To, czego w życiu najwięcej”
Czegoś brakuje
Czegoś tu nie ma
I ja to czuję
Bo bez tego żyć się nie da
Gdy tego nie ma
Serce wolno bije
I spać po nocach nie idzie
Ale ja to wszystko wytrzymam
Bo ciągle w sercu jedną osobę mam
                         

[delfinka]

Błądzącym wśród ciasnego dni naszych przestworza,
Życie jest wąską ścieżką, łączącą dwa morza.
Wszyscy w przepaści mglistej w przepaść lecim mroczną.
Jedni najprościej dążą i najrychlej spoczną,
Drugich ciągną na stronę łudzące widoki:
Plony, ogrojce wdzięków lub sławy opoki.
Szczęśliwi, jeśli goniąc mary wyobraźni,
Przed końcem drogi znajdą Świątynię Przyjaźni...

[sweryd]

„Cztery pory roku”
Liście z drzew opadają
Ptaki do ciepłych krajów odlatują
Słońce wcześniej zachodzi
I noc dłuższa się robi
Dni chłodniejsze nadchodzą
Wiewiórki zapasy już gromadzą
Woda w rzekach coraz chłodniejsza płynie
Bo po jesieni zima do nas przyjdzie

Wszędzie biało dookoła
Bo zima do nas zawitała
Niektóre dzieci na saneczkach z górki
A niektóre lepią kulki
I tak minęły cztery miesiące zimy
I już jutro wiosnę do nas zagościmy

Już ostatnia kra odpływa
I skowronek ładnie śpiewa
Pąki na drzewach się pojawiają
I liście nowe się rozrastają
Młode pary w parku na ławkach siadają
I nowy etap życia rozpoczynają

„To już wiosny mamy koniec”
Powiedział do mnie tę wiadomość goniec

Teraz lato się zaczyna
I słońce grzeje jak zimą pierzyna
Dziewczyny chodzą w miniówkach
A chłopacy za nimi na paluszkach
Na plaży tłoczno się zrobiło
I od dzieci, i od dorosłych się zaroiło
A we wrześniu znów dni nadchodzą chłodne
I spodnie dla dziewczyn stały się modne

[@żmijka]

[delfinka]

Żegnając się z matką
Jak do Ciebie będę pisał
pochylony nad sobą w żalu.
Serce chłodne świeci jak kryształ
i choć wczoraj się z Tobą rozstałem,
jak Ci słowo do dłoni podam
badający uparcie ciemność,
skoro mówisz: lekka jest młodość
chociaż ognia bukiet nad ziemią,
skoro mówisz: ciałem człowieczym,
trzeba schodzić nisko, najniżej,
bo radosna w locie tym wieczność
jest kołyską zrodzoną na krzyżu.
Jak Ci sercem odpowiem jak źródłem
wykuty głosem śpiewnym,
kiedy tłum przerażonych jaskółek
niosę po ręce lewej,
jak mych ust niewyczutych graniem
mam zawołać bohaterski i bliski,
gdy po mej ręce prawej
drży ojczyzny pogięta kołyska
i piosenka wieczorna leży
jak owocu zniszczone grono,
dalej niebo, dom mój i księżyc
opuszczony jak Ty i młodość.

[delfinka]

Odchodzę stąd nie raz,
w marzeń swych świat
i widzę rzeczy z przed kilku lat.
I widzę rzeczy całkiem niedawne,
lecz nie dla wszystkich ludzi jawne.
I widzę nas, leżymy koło siebie
i nawet nie wiesz,
jak bardzo kocham ciebie.

[dorka699]

po północy
samotność w domu
staje się ciężka
i twarda
jak ołów

uciekam
od skrzypienia podłóg
szeptu ścian
ruchliwych cieni
do bezpiecznego
skrawka świata
między oknem
a firanami

noc
kołysze mnie
w usianych gwiazdami
aksamitnych ramionach
jasnymi skrzydłami
delikatnie otulają
firany

szyba
chłodnymi palcami
dotyka mego czoła
gdy odliczając godziny
do świtu
na jej smutnej twarzy
maluję kwiaty

tylko księżyc
patrzy na mnie
zimno
krytycznie
z politowaniem kiwając
srebrną głową

przecież nie jestem wariatką

chyba nigdy go o tym  nie przekonam
 Iwona (Alina) Szumiata

[dorka699]

Muszę coś zrobić z włosami
Agnieszka Osiecka

Muszę coś zrobić z włosami
muszę coś zrobić z oczami
bo tak mi jakoś ciemno
chociaż tak mocno czekamy
czy my się kiedyś spotkamy
ja z tobą, a ty ze mną.
Czarna woda między nami i sokole oczy
czyśmy sobie winni sami
czy świat na zaskoczył.


Muszę coś zrobić z listami,
muszę coś zrobić z myślami
bo tak mi jakoś ciemno
chociaż tak mocno czekamy
czy my się kiedy spotkamy
ja z tobą, a ty ze mną.
Żywy ogień między nami
wielki pożar ziemi
czyśmy sobie winni sami
czyśmy wymyśleni?


Muszę coś zrobić z rankami
muszę coś zrobić z nocami
bo tak mi jakoś ciemno
chociaż tak mocno czekamy
czy my się kiedy spotkamy
ja z tobą, a ty ze mną?
Kłamstwa w nas jest coraz więcej
rzadkośmy weseli
czy nam kto zawiązał ręce
czyśmy nie dość chcieli?

[dorka699]

Kto chce, bym go kochała
Maria Pawlikowska-Jasnorzewska

Kto chce, bym go kochała
nie może być nigdy ponury
i musi potrafić mnie unieść
na ręku wysoko do góry.
Kto chce, bym go kochała
musi umieć siedzieć na ławce
i przyglądać się bacznie robakom
i każdej najmniejszej trawce.
I musi też umieć ziewać
kiedy pogrzeb przechodzi ulicą
gdy na procesjach tłumy
pobożne idą krzyczą.
Lecz musi być za to wzruszony
gdy na przykład kukułka kuka
lub gdy dzięcioł kuje zawzięcie
w srebrzystą powłokę buka.
Musi umieć pieska pogłaskać
i mnie musi umieć pieścić
i śmiać się, i na dnie siebie
żyć słodkim snem bez treści
i nie wiedzieć nic, jak ja nie wiem
i milczeć w rozkosznej ciemności
i być daleki od dobra
i równie daleki od złości.

[dorka699]

Prośba o wyspy szczęśliwe

A Ty mnie na wyspy szczęśliwe zawieź,
wiatrem łagodnym włosy jak kwiat rozwiej, zacałuj,
ty mnie ukołysz i uśpij, snem muzykalnym zasyp, otumań,
we śnie na wyspach szczęśliwych nie przebudź ze snu.

Pokaz mi wody ogromne i wody ciche,
Rozmowy gwiazd na gałęziach pozwól mi słyszeć zielonych,
Dużo motyli mi pokaż, serca motyli przybliż i przytul.
Myśli spokojne wodami pochyl miłością.
Konstanty Ildefons Gałczyński

[dorka699]

Poezja > Phil Bosmans > …Życie potrafi być ciężkie, okrutnie ciężkie.

…Życie potrafi być ciężkie, okrutnie ciężkie.


Życie potrafi być ciężkie, okrutnie ciężkie.
Bywają chwile, kiedy czujesz to
w najgłębszych pokładach swojej duszy.
W takich bolesnych momentach
każdy człowiek szuka pocieszenia.
Bez wsparcia i pociechy żyć niepodobna.
Nie znajdziesz ich jednak ani w alkoholu,
ani w tabletce usypiającej, ani w strzykawce.
One otumaniają Cię tylko,
by zaraz potem wtrącić w jeszcze ciemniejszą otchłań.
Pociecha jest jak balsam na głęboką ranę,
jak oaza w bezbrzeżnej pustyni
i jak chłodna dłoń na Twojej rozpalonej skroni.
Pociecha jest jak przyjazna twarz w pobliżu,
obecność kogoś, kto rozumie Twoje łzy,
przysłuchuje się Twojemu utrudzonemu sercu,
a w smutku i nieszczęściu pozostaje przy Tobie
i pomaga zobaczyć światło gwiazd.

[dorka699]

Poezja > Phil Bosmans > …Słońce jest dla wielu ludzi

…Słońce jest dla wielu ludzi


Słońce jest dla wielu ludzi
czymś najzwyczajniejszym na świecie.
A przecież czyni ono cuda każdego dnia.
Każdego poranka zapala światło.
życząc szczęśliwego, dobrego dnia.
Budzi wiosnę.
Z drzew wydobywa zieleń
i nakrapia barwą kwiaty na łące.
Bez słońca wszystko staje się ponure i zimne.
Wraz z nim nabiera barw i ciepła.
Tak samo jest z miłością.
Gdy w moim życiu budzi się miłość,
robi się jasno i ciepło,
i wszyscy czują się dobrze.
Gdy miłość w życiu zamiera,
pojawiają się smutne, ponure cienie.
Ciemność i ziąb.
Miłość jest jak słońce.
Ten, którym zawładnęła, może zrezygnować z wielu spraw.
Komu jej brakuje, temu brakuje wszystkiego.