duska90

[dorka699]

Moje zwykłe marzenie

Śnię często - przejmująco, dziwnie - o nieznanej
Kobiecie. Ja ją kocham i kocha mnie ona.
Nigdy całkiem ta sama, ni całkiem zmieniona,
Kocha mnie i pojmuje, i goi me rany.

Bo ona mnie pojmuje! Serca mego ściany
Dla niej jednej przezrocze, zagadki zasłona
Dla niej jednej opada! Gdy skroń ma spocona,
Ona jedna ją chłodzi rosą łzy wylanej.

Krucze, lniane czy złote są jej włosy wiotkie?
Nie wiem. Imię? Pamiętam, że dźwięczne i słodkie,
Jak imiona najdroższych wygnańców żywota.

Spojrzenie jej podobne posągów spojrzeniu,
A głosu dalekiego, cichego pieszczota
Ma dźwięk głosów kochanych, zmilkłych w grobów cieniu
Paul Verlaine

[dorka699]

* * *

Zanim, ranna gwiazdo blada,
Z lazurowych zejdziesz łąk
- W cząbrach stada
Przepiórczane dzwonią w krąg -

Zwróć ku piewcy, który oczy
Ma miłosnych pełne śnień
- W nieb roztoczy
Już skowronek wita dzień -

Zwróć spojrzenie, co w jasności
Już się topi rannych zórz;
- O radości
Pośród łanu złotych zbóż! -

Potem myślą zaświeć moją
W dali tam - och, w dali, tak!
- Rosy stoją
Na źdźbłach sian, diamentów szlak -

W słodkie sny, pieszczące miękko
Dróżkę mą, co jeszcze śpi...
Prędko, prędko,
Bo już oto słońce lśni.

[dorka699]

* * *

Biały sierp wąski
Wzeszedł nad bór;
Z kazdej gałązki
Świergotów chór
Płynie gęstwiną...

O, ma dziewczyno!

Stawu tajemne
Lustro bez dna
Odbija ciemne
Wierzb sennych tła,
Gdzie wiatr wspomina...

Marzeń godzina.

Ogromna, tkliwa
Cichość i mir
Z szafirów spływa,
Z gwiaździstych lir
Słodko się chyli...

O, czar tej chwili!

[dorka699]

***Łkanie bezsennej
Skrzypki jesiennej
Sierocej
Serce mi rani
Grąży w otchłani
Niemocy

Drżący i siny
Gdy brzmią godziny
Tułacze   Wspomnieniem tonę
W czasy minione
I płaczę

I idę smutnie
W wichr co okrutnie
Mnie miecie
Swymi podmuchy
Niby liść suchy
Po świecie

[dorka699]

Mądrość

Skromne życie wśród zajęć łatwych, nieciekawych,
To czyn, co, tylko z wielkiej miłości się rodzi.
Mieć radość, gdy po smutnym dniu dzień smutny
wschodzi
Być mocnym, a zużywać się na drobne sprawy,

Łowić uchem jedynie z wielkomiejskiej wrzawy
Zew dzwonów, o mój Boże, co z wieży dochodzi,
A mieć samemu udział w tej wrzawie, gdy chodzi
0 spełnianie prac błahych jak dziecka zabawy,

Spać pod dachem grzeszników z sercem pokutnika,
Kochać ciszę, a przecież rozmów nie unikać;
Tak długi czas, jak wielka cierpliwość bez skargi,

I wciąż naiwne skrupuły, wciąż skruchy nawroty ,
I tyle tych zachodów o te biedne cnoty !
Wstyd, rzekł Anioł Stróż, pycha zaczyna przetargi!

[dorka699]

Mądrość

VII
Złudny blask lśnił dzień cały, biedna moja duszo,
I rozedrganie miedzi zachód już wyzłaca.
O, zamknij oczy, duszo, i czym prędzej wracaj:
Jedna ze złud najgorszych. Uchodź przed pokusą.

Lśnił przez dzień cały, gradem płomienistym krusząc
Winobranie na zboczach wzgórz, i w proch obracał
Wszelkie żniwo w dolinie, i w niwecz zatracał
Niebo jasne, co śpiewem woła cię nad głuszą.

Zblednij i odejdź z wolna. i składając dłonie.
Czyż nam to wczoraj jutra wspaniałe pochłonie?
Czyżby dawny szał jeszcze skradał się uparcie?

Te wspomnienia od nowa trzebaż będzie burzyć ?
Gwałtowne, najstraszliwsze już chyba natarcie !
O idź się modlić, idź się modlić przeciw burzy .

[dorka699]

Niemoc

Jam cesarstwo u schyłku wielkiego konania,
Które, patrząc, jak idą barbarzyńce białe,
Układa akrostychy wytworne, niedbałe,
Stylem złotym, gdzie niemoc sennych słońc się słania.

Duszy, samiutkiej, mdło aż, w nudzie, co ochłania.
Skądś tam wieści niosą walk olbrzymich chwałę.
O, nie móc przez tę słabość, przez żądze tak małe,
O, nie chcieć zaznać nieco tego falowania!

O, nie chcieć, o i nie móc umrzeć chociaż nieco!
Wszystko wypite! Ty tam, nie śmiej się z mych żali!
Wszystko, wszystko wypite! zjedzone! - Cóż dalej?

Tylko garść słabych wierszy, co ot w ogień lecą,
Tylko niewolnik nicpoń, co nie dba o pana,
Tylko ból jakiejś troski, co żre pierś, nieznana.

[dorka699]

Autor wiersza : Szymborska Wisława
Tytul wiersza : Zakochani

Jest tam tak cicho, że słyszymy piosenkę zaśpiewaną wczoraj: Ty pójdziesz górą, a ja doliną... Chociaż słyszymy nie wierzymy. Nasz uśmiech nie jest maską smutku, a dobroć nie jest wyrzeczeniem. I nawet więcej, niż są warci, niekochających żałujemy. Tacyśmy zadziwieni sobą, że cóż nas bardziej zdziwić może? Ani tęcza w nocy. Ani motyl na śniegu. A kiedy zasypiamy, We śnie widzimy rozstanie. Ale to dobry sen, ale to dobry sen, bo się budzimy z niego.

[dorka699]

Autor wiersza : Szymborska Wisława
Tytul wiersza : Złote gody

Musieli kiedyś być odmienni, ogień i woda, różnić się gwałtownie, obrabowywać i obdarowywać w pożądaniu, napaści na niepodobieństwo. Objęci, przywłaszczali się i wywłaszczali tak długo, aż w ramionach zostało powietrze przeźroczyste po odlocie błyskawic. Pewnego dnia odpowiedź padła przed pytaniem. Którejś nocy odgadli wyraz swoich oczu po rodzaju milczenia, w ciemności. Spełza płeć, tleją tajemnicze, w podobieństwie spotykają się różnice jak w bieli wszystkie kolory. Kto z nich jest podwojony, a kogo tu brak? Kto się uśmiecha dwoma uśmiechami? Czyj głos rozbrzmiewa na dwa głosy? W czyim potakiwaniu kiwają głowami? Czyim gestem podnoszą łyżeczki do ust? Kto z kogo tutaj skórę zdarł? Kto tutaj żyje, a kto zmarł wplątany w linie czyjej dłoni? Pomału z zapatrzenia rosną się bliźnięta. Zażyłość jest najdoskonalszą z matek nie wyróżnia żadnego z dwojga swoich dziatek, które jest które, ledwie że pamięta. W dniu złotych godów, w uroczystym dniu jednakowo ujrzany gołąb siadł na oknie.

[dorka699]

Autor wiersza : Szymborska Wisława
Tytul wiersza : Wielkie to szczęście

Wielkie to szczęście nie wiedzieć dokładnie na jakim świecie się żyje. Trzeba by było istnieć bardzo długo, stanowczo dłużej niż istnieje on. Choćby dla porównania poznać inne świat""y. Unieść się ponad ciało które niczego tak dobrze nie umie, jak ograniczać i stwarzać trudności. Dla dobra badań, jasności obrazu i ostatecznych wniosków wzbić się ponad czas, w którym to wszystko pędzi i wiruje. Z tej perspektywy żegnajcie na zawsze szczegóły i epizody. Liczenie dni tygodnia, musiałoby się wydać czynnością bez sensu, wrzucenie listu do skrzynki wybrykiem głupiej młodości napis "Nie deptać trawy" napisem szalonym.

[dorka699]

Autor wiersza : Poświatowska Halina
Tytul wiersza : * * * [bądź przy mnie blisko]

bądź przy mnie blisko bo tylko wtedy nie jest mi zimno chłód wieje z przestrzeni kiedy myślę jaka ona duża i jaka ja to mi trzeba twoich dwóch ramion zamkniętych dwóch promieni wszechświata

 

Autor wiersza : Poświatowska Halina
Tytul wiersza : * * * [bez ciebie jak]

bez ciebie jak bez uśmiechu niebo pochmurnieje słońce wstaje tak wolno przeciera oczy zaspanymi dłońmi dzień - szeptem modlę się do uśpionego nieba o zwykły chleb miłości

[dorka699]

 

Autor wiersza : Poświatowska Halina
Tytul wiersza : * * * [ja jeszcze ciągle czekam na ciebie]

ja jeszcze ciągle czekam na ciebie a ty nie przychodzisz a jeśli to jesteś przejazdem na dwa dni jak ten fizyk z Moskwy w niemodnym kapeluszu który uśmiechnął się do mnie i zniknął na zakręcie białych szyn nie próbowałam go zatrzymać wiedziałam przecież że to nie ty czekam czekam wytrwale tak lekko dotykają mnie dni moja tęsknota jest tęsknota planet zmarzłych tęskniących do słońca a ty jesteś słońcem które pozwala mi żyć jest znowu wieczór na dachach leży śnieg wąskie wieże kościołów nakłuwają niebo i dni tak lekko biegną nie wiadomo gdzie

[luna]

Uwielbiam Poświatowską:x
* * *
szukam cie w miekkim futrze kota
w kroplach deszczu
w sztachetach
opierm sie o dobry plot
i zasnuta sloncem
- mucha w sieci pajeczej-
czekam

[dorka699]

Wieje wiatr, pachnie wiosną i wiem, że to
Łatwo tak, zgodziłeś na to się, i
Jesli muszę i wybrac będe mógł,
Jak odejść... to przecież dobrze dobrze o tym wiem,
Chciałabym umrzec przy Tobie!!
Jeśli kiedyś wybrać będe mógł,
Jak to zrobić??
To przecież dobrze , dobrze o tym wiem
Chciałabym umrzeć z miłości!!!
Nie na krześle, nie na śnie
Nie w spokoju i nie w dzień
Nie chce łatwo, nie za sto lat
Chciałabym umrzeć z miłości..
Nie bez bólu,i nie w domu
Nie chce szybko , nie chce wolno
Nie szczęsliwie i wśród bliskich
Chciałabym umrzeć z miłości!!!

[alicja]

Kiedy spotkałam Ciebie-miałeś oczy tak szare jak zmrok
głębokie,czyste-płynęłam w nich łódką do krainy marzeń tysiąca
ubrałeś mnie w purpury zawstydzeń i westchnień,wśród których
twoja dłoń w mojej dłoni gorąca...
Jesteś słońcem o poranku,gdy wstaje nowy dzień nadzieją
rosą,gdy ją piję,różą na łące wśród tysiąca innych róż
cieniem,gdy upalne słońce;
chłodzisz i rozpalasz,jesteś i znikasz-
Dziś wiele razy patrzę na smutną Twoją fotografię
i pytam-DLACZEGO???-dlaczego dałeś mi swoje serce???
Popłynęłam,choć nie umiem pływać
Czekam,aż szary zmrok rozjaśni słońce Twego uśmiechu
wciąż JESTEŚ,choć mija czas...jesteś słońcem
A ja wciąż nie wiem,dlaczego??
Dlaczego kochasz mnie???   ALICJA